ΑΙΜΟΡΡΟΙΔΕΣ

 

 

Οι αιμορροΐδες είναι φυσιολογικές φλεβικές διατάσεις, σαν μαξιλάρια , με πλούσια αιμάτωση, που βρίσκονται στον πρωκτικό σωλήνα. Υπάρχουν φυσιολογικά σε όλους τους ανθρώπους και θεωρείται ότι ο κύριος ρόλος τους είναι να συμβάλλουν στην παθητική εγκράτεια του τελικού τμήματος του εντέρου, του πρωκτικού σωλήνα.

 

Oι αιμορροΐδες διακρίνονται σε

εξωτερικές, που είναι αυτές που βρίσκονται εξωτερικά του πρωκτού,

κι εσωτερικές, όταν βρίσκονται εσωτερικά.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όταν οι αιμορροΐδες γίνονται συμπτωματικές, τότε μιλάμε για αιμορροΐδοπάθεια. Η κυριότερη θεωρία και μηχανισμός με τον οποίο προκαλείται παθολογία στις αιμορροΐδες είναι η πρόπτωσή τους προς τον πρωκτικό σωλήνα και ο εγκλωβισμός τους.

 

 

 

 

Σχεδόν ο μισός πληθυσμός πάσχει από κάποιου βαθμού αιμορροΐδοπάθεια.

 

 

 

 

 

 

 

 

Παράγοντες που θεωρείται ότι αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης αιμορροΐδοπάθειας είναι:   Οτιδήποτε προκαλεί δυσκολία στην αφόδευση και αυξημένη προσπάθεια, όπως η δυσκοιλιότητα, η δίαιτα η φτωχή σε φυτικές ίνες-που επίσης συμβάλει στη δυσκοιλιότητα, και η καθιστική ζωή. Η εγκυμοσύνη Ο χρόνιος βήχας

 

 

Όταν έχουμε αιμορροΐδοπάθεια, τότε οι εσωτερικές αιμορροΐδες κατατάσσονται σε 4 κατηγορίες ανάλογα με το μέγεθός τους και το βαθμό πρόπτωσής τους από τον πρωκτό:

 

 

 

 

1^ου βαθμού  : χωρίς πρόπτωση

2^ου βαθμού: πρόπτωση κατά την αφόδευση που ανατάσσονται αυτόματα

3^ου βαθμού: πρόπτωση που πρέπει να αναταχθεί με χειρισμό από τον ασθενή

4^ου βαθμού: μόνιμη πρόπτωση

 

 

 

 

 

Η αιμορροΐδοπάθεια είναι μια καλοήθης πάθηση και σε καμία περίπτωση δε σχετίζεται με αυξημένη πιθανότητα για καρκίνο του πρωκτού.

 

 

Τα συμπτώματα της αιμορροΐδοπάθειας είναι:

 

1. Η αιμορραγία – συνήθως είναι ζωηρό κόκκινο αίμα, περιορισμένης ποσότητας(σταγόνες), είτε στο χαρτί, είτε στην τουαλέτα. Σπανιότερα μπορεί να έχουμε μεγαλύτερη χρόνια ή οξεία αιμορραγία.
2. Πρόπτωση των αιμορροΐδων οπότε είναι ψηλαφητές
3. Ερεθισμός και κνησμός στην περιοχή του πρωκτού
4.  Έκκριση βλέννης ή ακούσιο λέρωμα του εσώρουχου με αέρια ή υγρά που βγαίνουν από τον πρωκτό.

5. Πόνος. Προκαλείται από τις εξωτερικές αιμορροΐδες γιατί αυτές έχουν αισθητική νεύρωση. Αυτό συμβαίνει όταν είναι ιδιαίτερα διογκωμένες ή φλεγμαίνουν. Επίσης , ακόμα πιο έντονος πόνος προκαλείται όταν μια εξωτερική αιμορροΐδα θρομβωθεί, δηλαδή με απλά λόγια ‘βουλώσει’ η παροχέτευση του αίματος από το φλεβικό δίκτυο και δημιουργηθεί πήγμα αίματος που διογκώνει περαιτέρω- την αιμορροΐδα.

Αυτό μπορεί να αντιμετωπισθεί με χειρουργική σχάση της αιμορροΐδας και αφαίρεση του θρόμβου, οπότε υπάρχει άμεση ανακούφιση των συμπτωμάτων.

 

Ενώ η αιμορραγία είναι ένα πολύ συχνό σύμπτωμα που σχετίζεται με την αιμορροΐδοπάθεια , στις περισσότερες περιπτώσεις ο ειδικός γιατρός θα συστήσει μια σιγμοειδοσκόπηση ή και κολονοσκόπηση για να σιγουρευτούμε ότι το αίμα προέρχεται όντως από τις αιμορροΐδες και δεν υποκρύπτεται κάποια άλλη παθολογία.

 

 

 

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΟΡΡΟΙΔΟΠΑΘΕΙΑΣ

 

Συντηρητικά μέτρα:

 

– αλλαγή στις διαιτητικές συνήθειες , ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τη δυσκοιλιότητα κι η επαρκής πρόσληψη υγρών κατά τη διάρκεια της ημέρας, ώστε να γίνονται τα κόπρανα πιο μαλακά κι υδαρή, μπορεί να βοηθήσει στη μείωση των επεισοδίων αιμορραγίας.

– χρήση σκευασμάτων που κάνουν τα κόπρανα μαλακά, επίσης θεωρείται ωφέλιμη.

– μείωση της προσπάθειας κατά την αφόδευση και του χρόνου που περνάμε στην τουαλέτα.

– διάφορες τοπικές αλοιφές ή υπόθετα δεν έχουν ισχυρή επιστημονική βάση, αλλά σε κάποιους μπορεί να βοηθήσουν στα συμπτώματα.

Σε γενικές γραμμές τα συντηρητικά μέτρα μπορεί να προσφέρουν μια προσωρινή ανακούφιση αλλά σίγουρα δεν θεραπεύουν την πάθηση.

 

 

Η αντιμετώπιση της αιμορροΐδοπάθειας είναι χειρουργική.

 

 

Έχουν αναπτυχθεί διάφορες τεχνικές , καθεμιά με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Το γεγονός ότι υπάρχει πληθώρα τεχνικών δείχνει πως καμία δε συγκεντρώνει τόσα πολλά θετικά ώστε να καθιερωθεί και να υπερσκελίσει τις υπόλοιπες. Γιαυτό στην περίπτωση της αιμορροΐδοπάθειας έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία η εξατομικευμένη προσέγγιση του ασθενούς (ανάλογα με την ηλικία ,τα συμπτώματα και τη βαρύτητα της αιμορροΐδοπάθειας) από ειδικό χειρουργό εντέρου-πρωκτού σε συνδυασμό με τις προσωπικές προτιμήσεις του ασθενούς.

 

Η γκάμα των επεμβάσεων περιλαμβάνει:

 

1. Κλασσική αιμορροΐδεκτομή (κατά Milligan–Morgan)

 

 

Αυτή είναι η πιο παλιά και δοκιμασμένη τεχνική εώς σήμερα και εξακολουθεί να εφαρμόζεται ευρύτατα, γεγονός που δείχνει ότι έχει κάποια πλεονεκτήματα, με κυριότερο τη ριζικότητα της εκτομής και τη μονιμότητα του αποτελέσματος .

Στα μειονεκτήματά της περιλαμβάνεται ο μετεγχειρητικός πόνος.

Μπορούμε πλέον να χρησιμοποιήσουμε ,αντί της κλασσικής διαθερμίας για την εκτομή των αιμορροΐδων , κάποια εργαλεία που σφραγίζουν αναίμακτα κι εξαιρούν τις αιμορροΐδες (Ultracision).

Με αυτά θεωρείται ότι ο μετεγχειρητικός πόνος μειώνεται, χωρίς όμως να εξαλείφεται εντελώς.

 

 

 

 

 

 

2. Καθήλωση των αιμορροΐδων για την αντιμετώπιση της πρόπτωσης με ή χωρίς απολίνωση των αιμορροΐδικών αγγείων με υπερηχογραφική καθοδήγηση.(THD, DGHAL/RAR)

 

 

Θεωρείται πολύ λιγότερο επώδυνη μέθοδος (αν γίνει σωστά).Παρόλα αυτά, η εμπειρία δείχνει πως όλες οι μέθοδοι έχουν ένα επίπεδο πόνου μετεγχειρητικά, που ποικίλλει από ασθενή σε ασθενή.

Μπορεί να γίνει και μόνο διόρθωση της πρόπτωσης χωρίς να χρησιμοποιηθούν υπέρηχοι για την απολίνωση των αρτηριών.

Πλεονεκτήματά της θεωρούνται ο μικρότερος μετεγχειρητικός πόνος, η γρηγορότερη επάνοδος στις φυσιολογικές δραστηριότητες και η δυνατότητα επανάληψης της διαδικασίας σε περίπτωση υποτροπής.

Πιθανό μειονέκτημα είναι το υψηλότερο ποσοστό υποτροπών σε σχέση με την κλασσική μέθοδο κι ίσως ότι δε συνιστάται για IV βαθμού αιμορροΐδοπάθεια.

 

 

3. Αιμορροΐδοπηξία (Longo procedure)

 

Δεν την εφαρμόζουμε διότι τα αποτελέσματά της μακροπρόθεσμα είναι φτωχότερα της κλασσικής μεθόδου (αιμορροΐδεκτομή) και συνοδεύεται από ένα καθόλου αμελητέο ποσοστό επιπλοκών , κάποιες από τις οποίες είναι σοβαρές και δυνητικά απειλητικές για τη ζωή, ακόμη και στα καλύτερα χειρουργικά χέρια. 

4. Αιμορροΐδοπλαστική με laser (HeLP, LHP) ή ραδιοσυχνότητες (Rafaelo).

Είναι σχετικά νέες αλλά πολλά υποσχόμενες μέθοδοι, που δεν έχουν μελετηθεί

ακόμα εκτενώς. Μεγάλα πλεονεκτήματά τους είναι ότι είναι αναίμακτες και

εν πολλοίς ανώδυνες, όμως τα ποσοστά υποτροπής τους

με βάση πρώιμες μελέτες θεωρούνται υψηλά σε σχέση με άλλες μεθόδους.

Παρόλαυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πρώτη απόπειρα θεραπείας των αιμορροΐδων

χάρη στην απλότητα της τεχνικής και τα ελάχιστα ποσοστά μετεγχειρητικού πόνου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

5. Απολίνωση αιμορροΐδικών όζων με ελαστικούς δακτυλίους (Rubber band ligation)

 

Είναι μια διαδεδομένη μέθοδος που μπορεί, ανάλογα με τον ασθενή, να γίνει ακόμα

και στο ιατρείο χωρίς γενική αναισθησία.

Με ένα ειδικό εργαλείο ο χειρουργός εφαρμόζει στους αιμορροΐδικούς όζους ελαστικούς δακτυλίους (σαν λαστιχάκια)

που ‘στραγγαλίζουν’ τις αιμορροΐδες κι έτσι προκαλούν ισχαιμία και τις νεκρώνουν.

Δημιουργείται έτσι μια ουλή στην περιοχή κι έτσι οι αιμορροΐδες ‘κολλάνε’ στο τοίχωμα του πρωκτικού δακτυλίου.

Είναι ανώδυνη κι αναίμακτη τεχνική.

Έχει κατώτερα αποτελέσματα από την κλασσική αιμορροΐδεκτομή, ειδικά σε αιμορροΐδες ΙΙΙ βαθμού ,

όσον αφορά την επανεμφάνισή των αιμορροΐδων μετά από ένα διάστημα. Ακόμα

και τότε βέβαια μπορεί η τεχνική να εφαρμοστεί και για δεύτερη φορά.

Κάποιες σπάνιες φορές μπορεί να προκληθεί αιμορραγία μεγάλη μετά από μέρες

από το χειρουργείο, ιδιαίτερα σε ασθενείς που λαμβάνουν αντιπηκτικά,

και για αυτό το λόγο αντενδείκνυται σε αυτούς τους ασθενείς.

 

 

6. Σκληροθεραπεία αιμορροΐδων

 

Έχει κατώτερα αποτελέσματα ακόμα κι από τους ελαστικούς δακτυλίους και για αυτό δεν προτιμάται.